Kraina głodu

W tomie "Tylko Ziemia", wydanym w roku 1986 przez wydawnictwo "Iskry" zamieściłam opowiadanie "Nadejście Fortynbrasa". A cóż to za postać i czy pasuje do opowiadań s-f? Nie ja uważam, że moje opowiadania są nietypowe. Kiedy ta książka się pojawiła na rynku, wydawnictwo opublikowało również informator w formie broszurki, omawiający książki, które zamierzają wydrukować w latach 1986-1987. 

Omawiają w niej mój tom w sposób następujący: "Opowiadania Emmy Popik mają swoisty, poetycki klimat i oryginalną stylistykę, urzekają plastycznością opisu, bogactwem metaforyki, głębią humanistycznego przesłania. Są wśród nich zarówno utwory zbliżone do tradycyjnej , technokratycznej s-f, jak i opowiadania utrzymane w konwencji baśni fantastycznej; są filozoficzno-moralne przypowiastki i porażające realizmem utwory o sytuacji w dzień po katastrofie zawinionej przez nas samych" Widzimy więc, jak są różnorodne, toteż nawet takie opowiadanie, jak "Nadejście Fortynbrasa" sugerujące nawiązanie do wielkiego "Hamleta" Szekspira, jest możliwe. Jak zaczyna się słynna tragedia? Wszyscy już byli martwi: matka Hamleta i jego ukochana, a on leżał na ziemi, pchnięty zatrutą szpadą i właśnie do tego milczącego świata wkroczył Fortynbras. 

A jak zaczyna się moje opowiadanie? "Nie było już jedzenia, dorośli umarli i świat należał do nas, do dzieci. Świeciło słońce, siedzieliśmy na krawężniku wyciągnąwszy piszczele nóg na spękany asfalt jezdni. Nie mieliśmy siły rozmawiać, wiedzieliśmy, że nie dożyjemy niedzieli". 

Kto opowiada tę niesamowitą historię? Po prostu Chłopiec, narrator jest w pierwszej osobie, co jest oczywiste, nikt nie może oglądać tej historii z boku, nikt jej nie zna, a dlaczego, czyżby nie ocalało żadne z dzieci, a wszystkie po kolei umarły z głodu, a może stało się inaczej. Starszy powiedział, że kiedyś jedzenia było w bród i wyrzucali je na śmietnik. I jedzenie wyrastało z ziemi, parsknął śmiechem Wesołek. Dzieci nie miały pojęcia, z czego powstało jedzenie ani też w jaki sposób. Według nich znajdowało się w puszkach, zgromadzonych w magazynach żywności, ale tak było kiedyś, teraz skrzynki stały puste, nie znalazłyby nawet suchej skórki chleba, nie było nic.  Mała tuliła do piersi zawiniątko, które uważała za dziecko, kiedyś bawiła się w dorosłą i urodziła dziecko, które zaraz umarło. Albinoska okrywała się szmatami, gdyż słońce szczególnie jej szkodziło. Elegant siedział z kapeluszem nasuniętym aż na nos, co uchodziło za komentarz. Tego dnia Dowódca się nie pokazał, ale żadne z nich nie miało sił fizycznych ani psychicznych, by się podnieść z ziemi i pójść sprawdzić, czy leży nieruchomo w swojej skrzynce w pustym magazynie żywności. Zobaczyli dziewczynkę, pochodziła z innej dzielnicy, nigdy jej nie widzieli. Kiedy zobaczyła dzieci, zrozumiała, że są sami na świecie. Podeszła jeszcze kilka kroków i się zatrzymała tuż przed okrągłym włazem do kanału. Nie miała siły ześliznąć się w jego śmiertelną głębię, a żadne z dzieci nie dało rady podnieść się i odciągnąć ją na bok. Leżeli długo, brakowało im sił na jakikolwiek ruch. Wreszcie Chłopiec się podniósł, odepchnął ją, obydwoje upadli i tak leżeli bez sił. Albinoska się dowlokła i położyła Dziewczynce na usta wilgotną szmatkę. Pod wieczór zobaczyli małą sylwetkę na ogromnym śmietnisku. Czy to jakieś dziecko? Długo śledzili sylwetkę. Wreszcie rozpoznali:był to  Dowódca, wlókł się upadając, a oni mogli tylko wierzyć, że wstanie. Kiedy dotarł do podnóża, przewrócił się, resztką sił wyjął zza koszuli puszkę, rzucił ją, toczyła się coraz prędzej, prosto do włazu kanału. Wesołek się zerwał i ją odepchnął, ale jego ciało plusnęło w wodzie kanału. Elegant wyjął nóż, otworzył puszkę, rozpalili ogień, zagotowali wodę, a potem jedli po łyżeczce. Nakarmili również Dowódcę, to dzięki niemu, wszyscy się najedli. Mała oddała Dowódcy porcję swego dziecka, które właśnie umarło. 

Opowiadanie nie kończy się tak miło, dzieci dowiedziały się, jak powstaje jedzenie, zanim się je włoży do puszki, z czego robi się mięso. Ale przecież na świecie nie było już ani jednego zwierzęcia, by je zabić ani też człowieka, tylko one dzieci.