Obcy w nas

Jak myślą ludzie? Odpowiedź na to pytanie stanie się ważna, wtedy gdy będziemy musieli zmierzyć się lub skontaktować z umysłem Obcych. Możemy na samym początku i z wielką pewnością założyć, że myślą inaczej niż my. A czy w ogóle coś czują. 

Wiemy, jakie zdarzają się nieporozumienia, czy raczej brak zrozumienia języka innej osoby i jej kodu obyczajowego podczas kontaktu radiowego  pilotów. Zwyczajne określenie "Nie sądzę", może oznaczać "Być może" albo też "Wykluczone". W pierwszym przypadku osoba słuchająca może sądzić, że nastąpi atak. I naciska czerwony guzik.  W naszym języku używa się określenia "Na pewno", co oznacza "Tak, może" albo "Może nie". "Czy on się z nią ożeni?" "O, na pewno". Co znaczy: "Bardzo wątpię". W angielskim "Interesting" oznacza "Nudne, nie chcę słuchać". Do Aliensów nie możemy  zwracać się tak dwoiście.

A jeśli Obcy  będzie nam przesyłał symbole matematyczne lub fizyczne o wysokim poziomie komplikacji? Możemy tak założyć, skoro Szaraki wyprzedzają nas w rozwoju o 100 tysięcy lat. Niewyobrażalną trudność sprawią wielkie obrazy o znacznym stopniu złożoności, zawierające w sobie skomplikowane bloki tematyczne, każdy może być jednym tomem encyklopedii. A skróty, uproszczenia? I znowu groźba naciśnięcia czerwonego guzika.  

Przeprowadzano wiele badań nad sposobem telepatycznego kodu Obcych, począwszy od pierwszego kontaktu, od Roswell.

Wiemy, że podczas porwań Obcy komunikują się  telepatycznie z ludźmi i ze sobą nawzajem. Ludzie opisywali, jak zachodzi ten proces: sygnał odbierany przez mózg jest natychmiast i automatycznie przetwarzany na słowa i zrozumiałe symbole.

Powszechnie się uważa, że telepatia jest umiejętnością słyszenia cudzych myśli we własnym mózgu. Osoby porwane, które doświadczyły takiej komunikacji, słyszą w swym mózgach rezonans.

Jak nazwać umiejętności zwierząt, choćby szczurów umykających wszystkimi szparami z okrętu, który zatonie, ale jeszcze nie opuścił portu? Co słyszą w swym mózgu psy, które ciągną swych właścicieli na wzgórek, nadciąga bowiem tsunami. Zatopi wprawdzie miasto, ale wszyscy patrzą na spokojną jeszcze wodę.

Udało się odczytać wiele dokumentów mimo zamazywania na czarno słów na temat Obcych,  którzy żyli jeszcze po wypadku w Roswell, byli ranni, pokaleczeni.

Osoby, które się do nich zbliżyły, nie słyszały słów, ale ludzie ci mogli podzielać z nimi cierpienia, głębokiego smutku i żalu za tymi, którzy zginęli w wypadku.

I w tym momencie każdego z nas przeszywa dreszcz przerażenia. Wyobraź sobie, że stoisz nad umierającym kosmitą i widzisz w swym mózgu jego ból, żal, cierpienia. Czyżby oni mieli uczucia takie jak my: smutek, przerażenie, tęsknotę? Co czuli medycy i uczeni w białych fartuchach, podchodząc do nich ze skalpelem, przyklejając im na czoła elektrody i słysząc w swych mózgach głośny płacz, wielki żal za towarzyszami, za planetą, której nie zobaczą. Czy kiedykolwiek mogli zapomnieć to tsunami cierpienia. Obcy, każdy z nas.