Wymyśl to i narysuj

Porwania dzieci wciąż wywołują u mnie ogromne emocje, a przecież tylko o nich czytam. A jak się czują ci, którym to się zdarzyło naprawdę? Przeżycie było tak silne i rozdzierające psychikę, że nie mogą się z tym pogodzić i dojść ze sobą do ładu. Minęły dziesiątki lat, a oni wciąż widzą prerażające sceny i nie mogą niczego zrozumieć. Porwania zachodzą nie  tylko w USA. Tam uznano, że są godne badań naukowych, przeprowadzanych przez lekarzy psychiatrów z kilkudziesięcioletnią praktyką oraz specjalistów z wielu dziedzin.

Takie zdarzenie miało miejsce również w moim mieście, niedaleko mojego domu. Był rok 1970, ale dopiero teraz dostałam list: "Szanowna Pani Emmo, postaram się jak najbardziej wiernie opisać to, co zapamiętałem".

Chłopiec spał w swojej sypialni na pierwszym piętrze, oddalonej od reszty mieszkania. Pamięta swoje łóżeczko ze szczebelkami. W środku nocy obudziło go cykanie, jakby przed zapaleniem piecyka gazowego "Junkers". Nie ustawało, nagle nastąpił potwornie jasny rozbłysk światła. Pojawił się okrąg światła, który go  pochłonął. Znalazł się w przestrzeni, otoczonej światłem. Pojawiły się dwie sylwetki, bardzo chude, jakby wykonane z jakiegoś kabla. Głowy miały nieproporcjonalnie ogromne i naprawdę ohydne, wyglądały jak nadmuchane worki, bezkształtne, ściśnięte u wylotu. Najbardziej go przeraziły ich oczy, czarne i ogromne. Nie było widać źrenic, ale wzrok przeszywał. Mieli w rękach rurki ze światełkami na końcu, chyba podłączone do urządzenia. Wepchnęli je dziecku do ust i do pępka, co bardzo bolało. Bardzo się bał i płakał. Szary starał się go uspokoić i pocieszyć. Potem pamięć się urywa, znalazł się z powrotem w pokoju. Płakał tak strasznie, że ojciec usłyszał i przyszedł. Pozostał ogromny lęk przed zostaniem w ciemnym pokoju, zawsze musiała się palić nocna lampka. Silny lęk przed pozostaniem w nocy w pustym ciemnym pokoju nie ustąpił mimo upływu dziesiatków lat. Przez wiele lat rysował  te potwory,  mówiąc że to są kościotrupy których się bardzo boi. Nie było to bynajmniej ostatnie spotkanie.

Straszne wydarzenia zapisały się w jego pamięci na zawsze. Zetknęłam się również z relacją dorosłej osoby. Pamiętała spotkania, które się jej zdarzały od jej piątych urodzin. "Nie miałam żadnych tak zwanych snów ani wizji, wszystko przeżyłam w stanie świadomości". Opowiada, co dokładnie pamięta.  Jako dziecko wciąż się gdzieś "gubiła". Nikt nie mógł jej odnaleźć przez kilka godzin mimo wielokrotnego przeszukiwania calego domu. Niespodziewanie "odnajdywała się" w miejscu, które kilkakrotnie przeszukiwano.

Powiedzmy, że miała na imię Mary. Kiedy miała pięć lat, jechała z ojcem samochodem. Było późne lipcowe popołudnie, ale jeszcze przed zachodem słońca. Było gorąco. Ojciec skierował się na wąską i pustą drogę skrótu, który znał. Nagle silnik samochodu zgasł. To był nowy samochód Plymouth, niczego mu nie brakowało. Ojciec jednak nie mógł go uruchomić, wysiadł, by podnieść maskę samochodu. Mary krzyczała, by nie wysiadał. Otworzył drzwiczki i przeszedł na przód samochodu. Dziewczynka nagle poczuła przeraźliwe zimno. Miała wrażenie, jakby ktoś wypompował gorące powietrze i wtrysnął mroźne, a stało się to w mgnieniu oka, jakby za naciśnięciem guzika. Zaczęła krzyczeć: "Tato, wróć". Ojciec zatrzasnął maskę samochod i od strony siedzenia kierowcy podszedł do okna, które było otwarte i powiedział: "Wszystko OK". Wsiadł do samochodu i starał się uspokoić płaczącą córeczkę. Nie wie, czego się tak strasznie bała. Niczego przecież nie widziała. Nagle silnik zaczął samoistnie pracować, ojciec nie dotknął kluczyka w stacyjce. Kiedy przyjechali na miejsce, dom był zamknięty, okna ciemne, była noc. Na drzwiach wisiała przypięta kartka. Napisał ją kolega, z którym miał się spotkać: "Nie mogłem dłużej czekać". Ojciec spojrzał na zegarek i wykrzyknął: "Co się stało z czasem?" Była już blisko dziesiąta wieczór. Od miejsca, gdzie się zatrzymali było nie więcej niż pół godziny. Ojciec odkrył małe ranki na jej nodze i blisko oka. Przez całe swoje życie miała wiele spotkań jako dziecko i jako

Przez całe swoje życie miała wiele spotkań jako dziecko i potem jako

dorosła osoba.

Wydawało się, że Obcy wyselekcjonowali ją do swoich celów. Nigdy nie mogła ich odgadnąć, podobnie jak ów mężczyzna, który zechciał się ze mną podzielić swoim przeżyciem. Kobieta widywała tajemnicze obiekty na niebie.

Pewnego dnia skręcała właśnie w prawo, w kierunku swej farmy. Była blisko. Nie miała pojęcia, co się zaraz wydarzy. Pojawiło się  światło, oślepiająco ostre, raziło w oczy. Widziała również niebieskie światła po lewej i po prawej stronie statku.  Znajdowało się od niej w odległości pięciu mil. Kiedy dojechała na miejsce, brakowało jej 45 minut, czas zniknął. Co  nią robili w tym czasie?

Dwa tygodnie później, 2 stycznia zdarzyło się coś niezwykłego, dziwacznego i wręcz zabawnego. Wracała właśnie swoim pickupem z biznesowego obiadu. Jej samochód był wypełniony świątecznymi prezentami, zapakowanymi w piękne pudełka. Znajdowały się w nich  głównie różnego rodzaju ciasta, wypieki i słodycze. Zobaczyła nagle przez przednią szybę trzy ostre światła. Wiedziała, czego może się spodziewać. Zaczęła wrzeszczeć: "Nie! Nie! Nie róbcie tego znowu!". Mrugnęła, a kiedy ponownie podniosła powieki, znajdowała się osiem mil dalej po przeciwnej stronie farmy. Ogarnęło ją straszne uczucie paniki. W samochodzie panował nieprzyjemny odór, prezenty zostały rozrzucone po podłodze. Ktoś pozdejmował opakowania z pudełek i nieudolnie zawinął je z powrotem. Na ręku pojawiła się trójkątna, krwawiąca rana.

W USA prowadzono badania na całymi rodzinami, prześladowanymi przez Obcych. Pojawiło się pojęcie o wielopokoleniowości. Być może uda się nam tu przybliżyć do pewnej konkluzji, będącej czymś w rodzaju wyjaśnienia.

Pewnego dnia tę kobietę odwiedzili jej krewni. Zajęta rozmową z bliskimi, nie zwracała uwagi na swoją wnuczkę, Sally, która miała niespełna pięć lat. Dziewczynka była pochylona nad rysunkiem, a kiedy skończyła podniosła go, mówiąc: "Popatrz, babciu". Spojrzała: "Nie chcę tego opisywać", pomyślała. Wiedziała, na co patrzy. "A więc, co narysowałaś, Sally?" "Przecież wiesz, babciu", odpowiedziała dziewczynka.

Na środku kartki widniał trójkąt, skierowany w dół. Po obu jego stronach dziewczynka narysowała po jednej twarzy, w środku czerwony wir, a u dołu zielone światło. Wyjaśniła, że to kosmiczny statek. Zielone światło się pojawiło, gdy drzwi były otwarte i mogła wejść do wewnątrz. Ponad statkiem dziewczynka narysowała wiele kresek czerwonych, niebieskich i zielonych, wyjaśniając, że się obracają i statek jest w ruchu. Po lewej stronie znajdowały się kreski i dziewczynka wyjaśniła, że jest to tunel, przez który jej przyjaciel ją zabiera gdzieś daleko,  Narysowała również niebieską postać, wyjaśniając, że jest to jej "przyjaciel", który jest szary, ale nie ma takiej kredki. Ramiona i nogi pozostawiła w zarysie bez koloru, gdyż były bardzo chude. Sally bierze czarną kredkę i pokrywa czarnym kolorem białą kartkę. Rysuje pudełko. Będzie mogła się w nim ukryć. Ma również klucz, nikt nie otworzy pudełka. Czyni to po to, by tajemniczy "przyjaciel" nie zabrał jej ze sobą. Nie chce się z nim "bawić" ani też nigdzie z nim iść.

Kolejne wydarzenia jeszcze bardziej ją przeraziły, gdyż siadała na brzegu łóżka Sally, by jej powiedzieć dobranoc, a dziewczynka opowiadała o swoim przyjacielu w szarym kolorze i z dużymi czarnymi oczami. Rzekomy ów przyjaciel cały czas bawił się z dzieckiem i co wieczór przychodzi, by życzyć dobrej nocy.

Kiedyś Sally narysowała mur na kartce papieru, którego nikt nie może przejść. Kryła się również w szafie, przerażona, że nikt nie może udzielić pomocy. Wie, że za drzwiami jest niebieskie światło. W ataku desperacji i przerażenia zdziera odzież z wieszaków i upycha od wewnętrznej strony drzwi. Robi to w szalonym pośpiechu, by światło jej nie dotknęło. Jeśli jej nie dosięgnie, będzie uratowana.

Dzieci oprócz "wyobrażonych" przyjaciół miewają inne osoby, z którymi się kontaktują. Pewien chłopiec mówił, że ma anioła, który go strzeże. Uważał wówczas, że jest to rezultat jego katolickich wierzeń, ale kiedy dorósł, odrzucił to przekonanie. Dziewczynka opowiadała, że jako dziecko miała wyobrażonego psa, który zabierał ją do miejsc, gdzie dzieciom nie wolno się udawać. Pies był szary.

Wszystkie te relacje są podane z punktu widzenia dziecka, które używa takich słów jak zabawa, piesek, przyjaciel. Dowodzą one, że wydarzenia zaszły w rzeczywistości. Dzieci opowiedziały, co zapisało się w ich pamięci. Dopiero jednakże regresja hipnotyczna wydobywa z nich prawdę o miejscu, do którego zabierał je ów "przyjaciel" w szarym kolorze i na czym polegały "zabawy". Pewne fakty zapisały się w następujący sposób w głębokich warstwach pamięci pewnej dziewczynki.

Opowiadała o ludziach, którzy mieszkają wysoko w niebie i zabierali ją do domu, który znajduje się tam wysoko. Będzie miała tam dzieci i one zostaną zabrane gdzieś w inne miejsce. Pamiętała również, że kiedy miała dziewięć lat, Obcy objaśniali działanie jej systemu rozrodczego. Podczas jednego z porwań pokazali jej w domu w niebie jej siostrę, która wyglądała dokładnie tak jak ona. Była klonem.

Podczas regresji hipnotycznej opisywała, że posadzono ją w pokoju urodzeń, mieszczącym się na statku kosmicznym, i pokazano hybrydowe dzieci. Kazano jej przytulić jedno z nich i zaśpiewać kołysankę. Dziecko miało trzy miesiące. Mówiono jej również o kosmicznym macierzyństwie. Takich relacji jest bardzo wiele. Czyżby te wszystkie dzieci musiały pełnić tę funkcję? Na tym polegała "zabawa"?

Te wyjaśnienia łączą się z relacjami dorosłych, którzy opowiadają, że pobierano im materiał rozrodczy. Wiele wskazuje na to, że Obcy przeprowadzają pewien projekt. Należy się zastanowić, czy jego celem jest wprowadzenie zmian w genetyce człowieka. Istoty hybrydowe mają jednak poważne braki w wyglądzie zewnętrznym, są słabe, jakby niezdolne do życia. Ich psychika jest szczątkowa. Czy gdzieś dojrzeją, czy ich istnienie ratuje kosmiczne narody?

Obecnie rodzice mieliby poważne trudności w oddzieleniu prawdy w relacjach swoich dzieci. Ich rysunki nie byłyby żadnym dowodem, gdyż w literaturze dziecięcej i w filmach pojawiają się nagminnie postacie dzieci kosmitów, noszących różowe skafandry i hełmy. Latają na kosmicznych spodkach i dokonują teleportacji. Nasza świadomość i kultura zaakceptowała ich istnienie na poziomie dzieci. Dorośli wciąż szukają naukowego dowodu.