Kosmiczny deal

Czujemy podrzędność w stosunku do Obcych, przemykających błyskawicznie ponad naszymi głowami. Podziwiamy ich wysoką technikę, dla nas nieosiągalną. Uważamy, że Ziemia i słabo rozwinięci Ziemianie znajdują się na dole jakiejś skali rozwoju. I w każdej chwili możemy zostać starci jednym dotknięciem przycisku anihilacji.

Uważam inaczej. Jesteśmy centrum kosmosu pod względem biologicznym. Ukazują to wszelkie badania kobiet i mężczyzn na statkach kosmicznych. Dzięki nam gdzieś powstaje, odradza się lub rozwija życie. Jesteśmy najważniejsi. Dzięki nam istnieje życie. Poniższy przypadek ukazuje coś znacznie głębszego niż tylko biologia.

W listopadzie roku 1989  dwie kobiety jechały samochodem w pustej okolicy na zachodzie Kansas. Obserwacja UFO wywołała missing time, brak dwóch godzin. Skutki psychiczne okazały się bardzo przykre: męczyła ich bezsenność, odczuwały wciąż silny niepokój i łatwo wpadały w irytację.

W ogóle jednakże nie twierdziły, że widziały jakiś obiekt i że wysiadały z samochodu. Szczegółowa trzystopniowa regresja hipnotyczna została przeprowadzono wobec każdej z kobiet osobno. Wykazała jednak aż czterdzieści wspólnych cech. Ufolog o nazwisku Johm C. Carpenter opublikował szczegółowy raport w "Journal of UFO  Studies", będącym organem Center for UFO Studies (CUFOS), prowadzonym przez Allena Hyneka.

Susan miała wtedy 42 lata, była bizneswoman, żoną inżyniera i matką dwojga dzieci, w wieku 17 i 21 lat. Była osobą twardo stąpającą po ziemi.

Jennifer miał 49 lat i była wdową. Mogła się poszczycić stopniem naukowym. Pracowała jako freelance fotograf. Zachowywała się z rezerwą i była niezależna. Mistrzyni szczegółu, prowadziła dziennik podróży.

Przeszły trzy psychologiczne testy w CUFOS, żadna z nich nie wykazała nawet śladu problemów psychicznych, mierzonych przez Minnesota Multiphasic Personality Inventory. Nie miały skłonności do fantazjowania.

Wracały właśnie w doskonałym nastroju do St. Louis z konferencji w Aspen, Colorado. Było to szóstego listopada 1989. Jennifer zanotowała w swojej księdze logów, że minęła właśnie godzina czwarta po południu, gdy wyjechały ze stacji benzynowej we Flagler. Zdecydowały, że pojadą do Goodland, odległego o 72 mile, zanim gdzieś zatrzymają się na noc. Susan jechała z prędkością osiemdziesięciu mil drogą międzystanową numer 70. Ledwo opuściły Flagler, zobaczyły na niebie obiekt na południowym wchodzie. Jechały, a on tkwił wciąż w tym samym miejscu.

Nagle zobaczyły wiele zielonych światełek tuż przy obiekcie. Susan siedziała za kierownicą, Jennifer obserwowała obiekt niemal przez godzinę. Czasami zatrzymywały się i wyłączywszy światła, patrzyły na niezwykłą rzecz. Ostatni raz gdy to zrobiły, była 12.40 w nocy, zgodnie z logiem Jennifer.

Nagle obie spostrzegły kulę światła obniżającą się na wysokość stu stóp ponad ich samochodem. Z dołu tej kuli wysunął się rożek światła w kształcie litery V, mieniący się różnymi kolorami. Te światła ograniczały rożek. Zdziwione, zaczęły omawiać, co widzą. Czuły ogromną ekscytację. Jedyne, co pamiętają to cofnięcie się na drogę. Ich odczucia nagle uległy zmianie. Były wyczerpane, poirytowane i pragnęły zachować milczenie i spokój. A te zmiany nastroju zaszły w ciągu kilku sekund. Po chwili dojechały do Goodland, wydawało się im, że minęła minuta: była godzina 2.30 w nocy. W pokoju w motelu zauważyły dziwne zmiany w swoim wyglądzie. Jennifer czuła, że palą ją policzki, Susan była biała jak śmierć. Dokładne kobiety sprawdziły, że poszło im benzyny jak na godzinną jazdę, mimo że podróż trwała trzy. W tym czasie przejechały 72 mile.

Po powrocie do St. Louis obie czuły irytację i niepokój. Susan bardzo pragnęła odgadnąć, gdzie się podziały dwie godziny. Skontaktowały się ze znajomym, który interesuje się UFO. ten dał im kontakt do regionalnego dyrektora organizacji Mutual UFO Network (MUFON), do której również i ja należę. W rezultacie zajął się nimi John C. Carpenter. Pięć dni po wydarzeniu, czyli 12 listopada 1989 Carpenter zaczął robić wywiad z Susan. Regresja hipnotyczna trwała godzinę. Susan była zdenerwowana, zaciekawiona i ostrożna. Carpenter zabronił jej wszelkich kontaktów z Jennifer. Poprosił Jennifer na sesję, ona jednakże stwierdziła, że owszem, widziała obiekt, lecz w ogóle nie wysiadała z samochodu. Niemniej jednak przybyła na badania w dniu 24 listopada 1989 roku.

Pod hipnozą zeznały, że gdy tylko zobaczyły światło w kształcie stożka V, zostały pochwycone. Do samochodu podeszły dwie istoty. Jedna kazała jej wyłączyć silnik samochodu i zapewniła, że nic się jej nie stanie. Nie były w stanie wykazać żadnej reakcji, gdy lewitowały w pozycji siedzącej, opuszczając samochód. Obie zgodnie powiedziały, że były eskortowane przez dwie istoty, płynąc przez nocne niebo w kierunku statku. Widziały, jak samochód robi się coraz mniejszy. Wreszcie stał się mały  jak główka od szpilki.

Podobnie oglądał miasto w wysoka jeden z panów w badanym przeze mnie przypadku z roku 1979 ze Sztumu. Wiele się stało, nim dopalił papierosa, a niedopałek leżał na ziemi. Badanie metodą regresji hipnotycznej, przeprowadzone na Uniwersytecie Jagiellońskim, potwierdziło realność wydarzenia. Swoiste porwanie było tak fascynujące, że godne jest przypomnienia, co wkrótce uczynię. Obcy, co ciekawe, badali umysł i wiedzę jednego z panów.

Wróćmy jednak do Jennifer i Susan, które zostały przeniesione do  małego okrągłego pokoju, o geometrycznych oknach. Panowała tam dziwna czerwonawa poświata. Stały jakieś panele. Przez okno obie widziały gwiazdy i błękitną planetę, podobną do Ziemi. Podały mnóstwo szczegółów.

Wkrótce jednak zostały poddane typowym badaniom na stole. Obcy gestem ręki usunął lęk Jennifer. Zauważyła jakiś panel, z którego pobierali dane i masę szczegółów. Obie dokładnie opisały postacie Szaraków, które zajmowały się badaniami i wykonywały różne czynności. Kilkakrotnie uspokajały kobiety, czyniąc to gestami oraz telepatycznie i zapewniały, że nie zrobią im żadnej krzywdy.

Do palców Jennifer dołączono jakby przewody, a kostki jej nóg ujęto w obręcze, lecz nie dla unieruchomienia. Na panelach pojawiają się jakieś dane, migają na nich światełka. Do nozdrzy Jennifer wkładają mikroskopijny przedmiot.

I chociaż żadna z kobiet nie wyznała, że pobierano jej tkanki i materiał rozrodczy, rozmowa pomiędzy nimi a Obcymi niesie bezcenne wiadomości i wyjaśnia wszystko.

Jennifer: Co wy mi robicie? Odpowiedź zawierała wiadomość, że potrzebują więcej informacji na temat przemian chemicznych w jej organizmie. Coś uległo energetyzacji, gdy poddawali ją tym wszystkim testom. 

Susan: Oni pracują dla przyszłości, chodzi o genetyczne kodowanie w organizmach tych istot. Wielu z nich ma szczególny kod genetyczny, który im umożliwia współpracę z ludźmi we wszystkim, co robią. To coś było w nas kiedyś, zanim powstaliśmy, my na to coś daliśmy zezwolenie…To była kolektywna, wspólna decyzja, pochodząca z innych planów energetycznych, innych poziomów egzystencji. To była umowa, zgoda, którą daliśmy przed naszym urodzeniem i to jest dla naszego rozwoju. Wydaje się jednak, że oni uzyskali tę informację poprzez przekaz telepatyczny, ona działa łącznie  z nami i poprzez nas. To telepatyczne połączenie.

Dreszcz przenika, gdy czytamy tę wiadomość. Nie jesteśmy sami, znajdujemy się w centrum bytów. Od zawsze.

P.s. Na temat roli Ziemi  i ludzi w kosmicznej biologii wypowiedziałam się obszerniej, komentując dyskusję w Radiu Paranormalium w dniu 26 listopada 2017 roku.