Festyn pod szubienicą

To było przerażające widowisko. Mieszkańcy Biskupiej Górki oglądali je z dużego pagóra. Podjeżdżały po kolei furgonetki. Oglądający liczyli je w rosnącym napięciu. Naliczyli jedenaście. Do każdego samochodu został doczepiony podest z szubienicą.

 

A zaczęło się tak przyjemnie. Gauleiter Forster miał wielkie zamierzenia: chciał zbudować tu najwspanialsze schronisko Hitlerjugend. W dniu swoich urodzin, 26 lipca 1938 roku, gauleiter położył kamień węgielny. Od razu wymyślono propagandowy mit założycielski: półtora miliona cegieł na budowę, ułożonych obok siebie, stałoby się drogą, łączącą Gdańsk z Rzeszą.

Budynek miał rozległy taras, na którym stawały karne szeregi jasnowłosych młodzieńców, by okazywać swą gotowość, karność i posłuszeństwo. Budowę ukończono, choć trwała wojna. Wyobraźmy sobie: w obozie koncentracyjnym, niedalekim Stutthofie, morduje się i torturuje ludzi. Na frontach upadają na wznak żołnierze, trafieni kulą w pierś, a w Danzigu, na Biskupiej Górce, robotnicy układają cegły.

Wznieśli wieżę, która miała górować nad miastem, mając 82 metry. Miała nie tylko dumnie spoglądać na miasto, lecz i pokazywać świetną historię poprzez przedstawienie teatralne. Zamontowano na niej modele dwóch statków, które staczały bitwę morską. Jednym dowodził Paul Beneke, pirat, który złupił statek angielski, wroga Rzeszy, i zdobył tryptyk malowidła "Sąd Ostateczny", jego napominającą wymowę możemy do dziś odczytywać.

Po dwóch latach od położenia kamienia węgielnego zabrzmiały dzwony ze szczytu wieży.

Wokół tarasu trzynaście rzygaczy o głowach potworów wypluwa wodę deszczową. Te odrażające monstra, rzygające wodą, stanowią straszny symbol i aluzję.

Jaki dalszy ciąg miała historia:  4 lipca 1946 roku przy ulicy Pohulanka odbyła się publiczna egzekucja. Wieszano niemieckie nadzorczynie kobiet żydowskich i gońców obozu Stutthof. Przywieziono ich jedenaście. Stały na furgonetkach ze wiązanymi na plecach rękami. Mogły jeszcze po raz ostatni podnieść głowę, potoczyć wzrokiem po zielonych pagórkach i spojrzeć na wieżę na schronisku. Wskazówki zegara na jej szczycie zatrzymały się na godzinie 4.45. Była to godzina wybuchu wojny i ich śmierci, już wtedy zadecydowanej przez potwory w schronisku.

Kiedy spojrzały na zegar, popychano je w plecy, robiły krok do przodu. Podest szubienicy się zapadał. Platforma odjeżdżała. Po dwudziestu minutach przyjeżdżała następna. Była to długa egzekucja: trwała cztery godziny. Widzom zapewniono rozrywkę: rozdawano baloniki i sprzedawano watę cukrową. Panowała beztroska atmosfera festynu.

Na widowisko przyjść mógł każdy. Zakłady pracy zarządzały dzień wolny.

P.s. Dowiedziałam się właśnie, że wśród jedenastu powieszonych, było tylko pięć kobiet, Ktoś dyskretny podpowiedział mi  na ucho.