Po drabinie na Księżyc

Zbudzono mnie w środku nocy, z trudnością podniosłam powieki. Była godzina 2.56 GMT. Patrzę na ekran telewiora: z drabinki schodzi człowiek w kosmicznym skafandrze. Czyni to powoli, krok za krokiem. Mimo senności niesamowite napięcie: co się stanie, zejdzie, postawi nogę na Księżycu, i co wtedy się wydarzy? Ostatni krok, pierwszy krok człowieka i całej ludzkości. Jest poniedziałek 21 lipca 1969 roku.

Od ostatniego lotu na księżyc Apollo 17 w roku 1972 nigdy dotychczas stopa człowieka nie odbiła się obok odcisku buta Armstronga. Czy dlatego, że jeden wielki kraj nie musi się ścigać z imperium z drugiej strony globu? Może ludzie chodzą z głową opuszczoną, widząc tylko okrąg naszego globu? Są jeszcze inne teorie.

Wiatr nie rozwiał tych śladów, bo tam nie wieje. Widziałam model kapsuły, słynnego "Orła" w British Museum, rozmiarem przekraczała nieco kabinę prysznicową. Właz był kwadratowy, trzeba było się pochylać, by dosięgnąć nogą drabinki, z głową uwięzioną w olbrzymim kasku, połączonym z ramionami.

Dziwiłam się, trudno mi było uwierzyć, że to dotknęło powierzchni Księżyca, niosąc dwie osoby. Po kilku dziesiątkach lat powstały wątpliwości i dowody, mające rzekomo świadczyć o mistyfikacji: całej misji rzekomo wcale nie było. I lunonauci  nie powrócili do tego modułu po 21 godz. i 36 minutach. Nie wiem, co zrobić z wynikami laboratorium w Szwajcarii, badało folię aluminiową, którą przywieziono, wychwyciła elektrycznie naładowane cząstki, będące składnikami wiatru słonecznego, który do nas nie dociera, odkryto obecność cząstek wielu gazów szlachetnych o dużych masach. Jednakże sześć procent Amerykanów te fakty nie przekonują.

Mnie ciekawi brak kontynuowania programu. Istnieje bowiem jeszcze jedna teoria spiskowa. Wiemy, że Apollo 11 przez pewien czas był niewidoczny z Ziemi i nie było z nim kontaktu. Mówi się, że po tamtej stronie Księżyca, która jest zawsze dla nas niewidoczna odkrył bazy kosmitów, wielkie lotniska do startu ich rakiet, drogi i zabudowania. Otrzymano wtedy również zakaz: "Nigdy więcej tego nie róbcie, bo pożałujecie". Pozwolili na kilka misji, by Ziemianie nie stracili honoru.

Ale przecież kiedyś Księżyc był kiedyś bardzo blisko Ziemi, o czym wiedział Italo Calvino i opisał to w swojej książce "Opowieści kosmikomiczne", i miał tę wiedzę przed lądowaniem człowieka na Księżycu, gdyż książka została wydania w roku 1968. "Mieliśmy ją zawsze tuż nad sobą, tę Lunę, nieprawdopodobnie ogromną - a w czas pełni - noce były wtedy jasne jak w dzień (…). W czasie nowiu toczyła się po niebie na kształt czarnego parasola pędzonego wiatrem, a w pierwszej kwadrze sunęła z rogami tak nisko opuszczonymi, jakby lada chwila miała zaczepić o jakieś wzniesienie i pozostać tam zakotwiczona. (…) Czyśmy nie próbowali się tam dostać? No jakże, pewnie. Wystarczyło podpłynąć łodzią pod sam Księżyc, postawić drabinę i wdrapać się po niej".