To nie sen

 

Ludzi wywleka się z łóżek przed świtem. Unosili się w powietrzu, przenikali przez ściany, czując tylko drobne drżenie. Kiedy wrzucano ich z powrotem, przypominali sobie, co im zrobiono. Chcieli wierzyć, że to sen. Czuli, że coś jest nie w porządku. Szukali pomocy psychiatry.

 

Amerykański psychiatra John Mack wyznał, że po czterdziestu latach praktyki żadne z zawodowych doświadczeń nie uczyniło go przygotowanym do zetknięcia z ludźmi, utrzymującymi, że zostali porwani przez ufitów. Poważnie się obawiali, że ich relacje będą odrzucone z niewiarą, a oni sami zostaną wyśmiani. Ich opisy wyglądały jak rzeczywiste wydarzenia, zawierały wiele szczegółów, a co więcej, nie miały wspólnej symboliki. Dla każdej z tych osób przeżycia były bardzo emocjonalne i bolesne, traumatyczne, jak to się teraz mówi.

Czy porywano tylko osoby o określonych cechach, na przykład nadwrażliwych fantastów o umiejętnościach paranormalnych? Nie udało się ustalić jakiegokolwiek wspólnego wzoru psychopatologicznego. Wprost przeciwnie, ludzie odznaczali się psychiczną adaptacją i zdrowiem umysłowym. Nie udało się ich zaklasyfikować do jednego typu osobowości. Nie jest tak, że są porywane tylko osoby wierzące lub szczególnie wrażliwe czy uduchowione lub na odwrót. Psychiatra nie znalazł również jednego wzoru sytuacji rodzinnej, to znaczy - nie są porywane wyłącznie osoby samotne czy rozwiedzione, czy w jakiejkolwiek innej sytuacji społecznej.

Używam określeń ludzie albo porwani, a nie obiekty, czy stosując jakieś inne określenie, rzekomo naukowe i bezstronne. Ufologowie używają słowa "wzięcie", dla mnie jest zbyt obojętne. Byli porywani, cierpieli, nie mogli się pogodzić z potwornością gwałtu, jaki im zadano jako ludziom.

Nie udało się określić porwanych jako grupy mającej cechy wspólne, to znaczy, że tylko pewni ludzie mają takie doświadczenia, które łatwo zaklasyfikować jako fantazje, sny, omamy. Pochodzą ze wszystkich grup społecznych. Psycholog John Mack obejmował badaniami studentów, budowlańców, sekretarki, biznesmenów, pisarzy, komputerowców, muzyków, sekretarki, bramkarze z nocnych klubów, akupunkturzystów, pracowników stacji benzynowych czy urzędników pomocy społecznej.

Niektórzy z nich doskonale funkcjonują w społeczeństwie, potrzebowali tylko wsparcia ze strony psychologa, aby zintegrować na nowo swoje życie; inni czuli się całkowicie przytłoczeni tym przerażającym przeżyciem, pojawiały się u nich filozoficzne refleksje i wymagali większego wsparcia od psychologa.

Rozmawiał z wieloma porwanymi, ich relacje zawierały wspólne cechy, mimo że te osoby nigdy się ze sobą nie komunikowały.

Pierwszym znakiem, że ma nastąpić porwanie, jest niewytłumaczalne pojawienie się niebieskiego albo białego światła, które dosłownie zalewa sypialnię. Slychać również dziwne brzęczenie albo buczenie. Odczuwają niewytłumaczalne wrażenie czyjejś obecności. Widzą postać humanoidalną lub nawet kilka, które asystują człowiekowi aż do unoszącego się w powietrzu statku. Wiem, określenia brzmią zabawnie, wolimy nie wierzyć, że to się stało. UFO stacjonujące ponad domem, gdieś na niebie, ma różne rozmiary, od paru stóp do setek jardów. Często jest srebrzystym albo metalicznym cygarem, spodkiem, miewa kopułę. Spod dna obiektu wydobywa się silne światło: białe, niebieskie, czerwone. Teraz już rozumiemy, że jest związane z napędem. Wokół obiektu bywa rząd okienek, również wypełnionych światłem. Czasami człowiek jest  transportowany wprost przez nocne niebo do statku matki. Widzi zarysy terenu czy swój dom, który obniża się z wielką prędkością. Porwany często się opiera i walczy, na próżno, ale daje to człowiekowi wrażenie, że nie jest bezwolną ofiarą.

Porwania zdarzają się nocą lub podczas wczesnych godzin porannych.

Człowiek mówi sobie, że śni.

Psycholog jednakże doprowadza go wnikliwymi pytaniami do zrozumienia, że w ogóle nie zasnął albo też właśnie się obudził. Człowiek czuje subtelne przesunięcie świadomości, ale ten stan jest realny, a nawet bardziej niż "normalny".

Czasami człowiek doznaje szoku i smutku, kiedy przed psychologiem przekonuje się, że to, co uznał za wygodne tłumaczenie jako sen, było pewnego rodzaju dziwnym, przerażającym i żywym, wyraźnym doświadczeniem, dla którego nie ma żadnego wyjaśnienia.  

Po pierwszym kontakcie, zobaczeniu kosmitów, porwany zazwyczaj jest unoszony w powietrzu, płynie - tego słowa najczęściej używa. Przenika przez ściany domu, okna czy przez dach samochodu. Kilku humanoidów towarzyszy mu w tej drodze, podróży. Jest spraliżowany przez dotknięcie ręką kosmity, czy też jakimś instrumentem. Może poruszać głową, zazwyczaj widzi, co się dzieje, chociaż najczęściej zamyka oczy, żeby zaprzeczyć lub uniknąć realności wydarzenia. Czuje totalną bezradność, pomieszaną z przerażeniem.

Czasem dostaje się do statku przez jego dno albo owalne okna na brzegu. Chociaż najczęściej nie może sobie przepomnieć momentu przejścia. Znalazł się w małym ciemnym pokoju, "poczekalni", westybulu. Zostaje zabrany do dużego pomieszczenia, jasno oświetlonego. Jest chłodno, czasem panuje jakiś odór. Sufit i ściany są półokrągłe, najczęściej białe. Podłoga wydaje się ciemna, czy czarna. Wzdłuż ścian ciągną się urządzenia przypominające komputery. Sala ma kilka poziomów, balkony i alkowy. Żadne z urządzeń ani pomieszczeń nie przypomina niczego, co znamy. Brak mebli, są krzesła, stół na jednej nodze, który może przyjmować różne pozycje, przechylać się w różne strony podczas badania. Panuje sterylna atmosfera jak w szpitalu, jakby mechanistyczna.

Zazwyczaj widzą więcej istot, a te są bardzo zajęte, wykonują różne czynności: monitorują urządzenia i zajmują się porwanym. Wyglądają różnie: są wysokie, jakby przejrzyste, czy nie całkowicie materialne. Widuje się reptilianów, wykonują mechaniczne czynności. Są nordycy, nawet ludzie, używani do czynności pomocniczych. Aktywne są grays, małe humanoidalne szaraki, około czterech stóp.. Mają duże głowy jak gruszki wybrzuszone z tyłu, długie ramiona ztrzema lub czterema długimi palcami, wąski korpus, cienkie nogi. Bezwłose, bez uszu, szczątkowe nozdrza, wąska szczelina na usta, którą rzadko otwierają. Najbardziej wyraziste są czarne oczy, duże, skośne, zaokrąglone od strony nosa, szpiczaste od brzegu głowy. Nie ma białka ani źrenic. Czasem widać oko wewnątrz oka, może są to gogle. Oczy mają wielką siłę, człowiek nie chce w nie patrzeć, unika, czuje przerażnie, utratę woli, tożsamości.

Lider jest wyższy, ma nawet pięć stóp, twarz jak szaraki. Wydaje się starszy, miewa zmarszczki. Kieruje procedurami. Ludzie traktują go ambiwalentnie.

Używają psychicznych znieczuleń. Instrumenty wysyłają energię lub wibracje i człowiek nieco się uspokaja. Jest mniej przerażony czekającym go bólem lub czuje się zrelaksowany. Często jednak terror, przerażenie, ból, wściekłość są tak silne, że znieczulające instrumenty nie mogą zmniejszyć doznań i emocji.

Człowieka rozbierają. Nagiego  lub w koszulinie, kładą na stole. Tam się odbywa większość procedur. Ludzie widują kilku innych poddawanych badaniom. Nawet wielu. Studiowanie wydaje się bez końca, szaraki się wpatrują, ich wielkie oczy, niemal dotykają człowieka. Człowiek czuje, że dokładnie znają zawartość jego umysłu i przejmują nad nim kontrolę.

Pobierają próbki skóry, włosów i próbki organów z wnętrza ciała. Używają różnych instrumentów, opisywanych dość dokładnie. Penetrują wszystko: zatoki, nos, oczy, uszy, inne części głowy, ramiona nogi, stopy, podbrzusze, genitalia, rzadziej klatkę piersiową. Intensywnie chirurgicznie penetrują czaszkę, ludzie uważają, że zmieniają ich system nerwowy. Najczęstszą i najwyraźniej najważniejszą procedurą jest badanie systemu rozrodczego. Instrumenty penetrują podbrzusze, pobierają spermę i jajeczka lub je zamrażają.

Ludzie po wszystkim zgłaszają się do lekarza, pokazują ślady, cięcia zadrapania, wkłucia, ale przecież trudno udowodnić, że są pozostałością po badaniu na statku kosmicznym.

Kilkadziesiąt lat temu badano implanty, wszczepione ludziom. Stwierdzono, że zawierają jakieś włókna i węgiel. Od tamtego czasu nauka postąpiła do przodu i włókna nazywamy nanorurkami. Przez dziesiątki lat implanty badał dr Roger Leir, poświęcając swą karierę naukową, uznając ważność celu. Kiedyś może skonstruujemy urządzenie, noszone przez szaraki i służące do wpływania na umysł i komunikacji telepatycznej i zrozumiemym czemu mają takie wielkie oczy.

Tematowi implantów i dokonaniom doktora Rogera Leira będzie poświęcona dzisiejsza (12 listopada 2017 roku) dyskusja w Radiu Paranormalium. Warto posłuchać, zachęcam.

Na podstawie: "Abduction - a critical reader" by John E. Mack, M.D., professor of psychiatry at the Cambridge Hospital, Harvard Medical School.