Wielka miłość

Kocham pieniądze. Lubię dotykać banknotów palcami, czując w opuszkach delikatne łaskotanie, jakby jedwabnej sukni, którą mogłabym za nie kupić. 

Przyjemnie jest, gdy mam trochę banknotów w biurku. Trzymam je w kopercie z banku, często ją rozchylam, żeby zajrzeć. Ha, tu jesteście! Ile was? Kiedy wyciągam szufladę, od razu macam, gdzie leży stary portfel. O, tu, na miejscu. A w nim, równo poukładane, nominałem do mnie. Przyglądam się, uśmiecham i odkładam na miejsce. Kiedy każdego ranka włączam komputer, najpierw sprawdzam konta bankowe. Czuję się pewna i zadowolona, dają mi siłę na resztę dnia.

Plastykowe karty już nie sprawiają mi tyle radości, gdyż wciąż z nich ubywa, służą bowiem do płacenia, cieszę się jednak, że dotykam terminala i pyk, już piękne rzeczy są moją własnością.

Dlaczego tak je cenię i lubię? Wychowały tak mnie współczesne książki, mówiące o dobrym samopoczuciu, czy blogi, choćby słynny jakoszczedzacpieniadze.pl - same mądre rady. Korzystam z nich i dumam, jak zwiększyć liczbę banknotów w starym portfelu, w kopercie, acha, pominęłam was, przepraszam - jeszcze waluta wymienialna, która daje mi uczucie ciepła, wszak banknoty okrążyły świat, może nawet kilka razy, ileż nagromadziły energii, teraz mi ją oddają.

Kiedyś miałam przeciwne opinie o pieniądzach. Mówiono, że są złem, wynalazkiem ciemnych mocy. Starałam się więc pozbywać się ich jak najszybciej. Kiedy płaciłam, rzucałam je na ladę, nie patrząc, odbierałam resztę, nie licząc, by nie brudzić rąk i wzroku.

Dążenie do pieniędzy uważano wówczas za cechę godną pogardy, Przynależała do niskich sfer. Nazywano ich dorobkiewiczami, sklepikarzami, oskarżając o zachłanność, co naganne. To oni przedkładali pieniądze ponad zasady moralne, to oni lekceważyli etykę, gardzili szlachetnością.

Należałam do drugiej, wyższej w moim mniemaniu klasy. "Dżentelmeni nie rozmawiają o pieniądzach". Należało nimi pogardzać, traktować je z góry, dbając o własną szlachetność, która się w tej postawie wyrażała. Zapłata za pracę. Nieważne, zrobię to z porywu serca, dla przyjemności, mając czyste intencje.

Jakoś tak było, że pieniądze szybko odchodziły i jeszcze szybciej przychodziły. Pstryk i mam.

Potem czasy się zmieniły, o pieniądzach zaczęto mówić w barwnych słowach, należało je posiadać, zabiegać o nie, zarabiać, co stało się cechą wartościową. Szlachetni, przedkładający zasady moralne i bezinteresowność stworzyli wolontariat. Satysfakcją ich jest poczucie własnej wartości i wyższości. Otwieram szufladę: portfel na swoim miejscu. I każdy ma, co go wycenia. A pan/ pani na ile?